Dla Antoniego ci, którzy potrzebowali pomocy, byli zawsze najważniejsi. Każdego, kto powierzał mu swoje zmartwienia, niejako adoptował, prosząc w modlitwie Boga o rozwiązanie poszczególnych problemów. Do cierpienia podchodził z największym szacunkiem. A jako kapelan szpitalny miał szczególną rolę do spełnienia. Niósł wiarę i nadzieję chorym, niezmiennie strzegąc ich ludzkiej godności. Pełen troski i współczucia, nie zapominał o wadze najprostszych gestów – uśmiechu czy ciepłym, optymistycznym nastroju. Pragnę wyrazić podziękowania za pamięć o moim synu wszystkim, którzy towarzyszyli mu na co dzień w szpitalnej posłudze, a także tym, których spotkał w różnych kolejach losu. A Tobie – Antosiu, dziękuję, że 42 lata swojego życia oddałeś kapłaństwu, z czego ćwierć wieku – opiece nad chorymi. Myślę, że odchodząc, zostawił świat nieco lepszym, a dobry Bóg przygotował mu u Siebie mieszkanie. Emilia – Matka z synami Marianem i Piotrem